Categorie: WorkLife

In het schooljaar 2014/2015 werkte ik als kleuterleerkracht op een basisschool aan de rand van een grote stad. Het jaar ervoor was ik op deze school begonnen en ik had een lieve duo waar ik goed mee overweg kon. Toch merkte ik dat er iedere keer iets meer begon te knagen, er was ‘iets’ en dat voelde steeds minder goed. Elke week ging ik met een stukje minder plezier naar mijn werk tot ik zelfs buikpijn kreeg als ik de auto instapte ’s morgens wat weer stopte als ik ’s middags weer terug naar huis reed.

Langzaam drong het tot me door dat ik iets moest veranderen. In eerste instantie dacht ik de oplossing te hebben gevonden in het werken in een andere groep. Waar ik eerder altijd had geroepen dat ik in de midden- en bovenbouw wilde werken, kwam ik toch terecht blij de kleutergroepen en hier had ik een aantal jaren gewerkt. Ik dacht dat een overstap naar een bouw waar ik ‘vroeger’  zo graag wilde werken de oplossing zou zijn.

Toen het moment kwam om de nieuwe formatie te gaan maken, gaf ik aan naar de middenbouw te willen en ik kwam hier na de zomer ook terecht. Met twee super lieve collega’s heb ik samen kunnen werken in twee groepen en dit voelde de eerste weken echt heel goed. Tót het moment kwam dat ik een ontzettend drukke dag had en de groep waarin ik werkte heel erg onrustig was. Alles kostte me zoveel energie dat ik ’s avonds thuis compleet instortte. Huilend zat ik op de bank en vertelde ik Manlief dat ik dit écht niet meer wilde doen. Ik kón het niet meer, alles kwam er die avond uit.

Na een gesprek van een aantal uren heb ik de knoop door gehakt en heb ik mijn ontslagbrief geschreven. Dit wilde ik eerst persoonlijk vertellen aan de directeur, waarna ik de brief heb opgestuurd naar het bestuur. De directeur was verbaasd over de timing, maar niet verbaasd dat ik het vertelde: we hadden het er al eens eerder over gehad en ik was al eens begonnen met een opleiding naast mijn werk.

Toch voelde dit keer anders. Begin oktober maakte ik de beslissing en ik zou met de kerstvakantie stoppen. Een mooi moment in het schooljaar om te stoppen en dat voelde heel erg goed. Vanaf het moment dat ik de keuze heb gemaakt, viel er een enorme last van mijn schouders af! De beste keuze die ik op dat moment kon maken. Toch was er een bepaalde druk om iets nieuws te gaan doen. Ik ben niet het type dat graag stil zit en niks doet en dus ging ik op zoek naar een opleiding die me in een andere richting kon brengen. Een PABO – diploma geeft wel aan dat je HBO niveau hebt, maar ze nemen je er niet echt serieus mee is mij opgevallen. Ik heb talloze websites bezocht, testen ingevuld en uiteindelijk vond ik een opleiding waar ik bij dacht dat het bij me zou passen en samen met Manlief ben ik naar de open avond gegaan. Na die avond was ik om en besloot ik me in te schrijven.

Toen ik op ongeveer een 3e van mijn opleiding zat, kreeg ik via LinkedIn een bericht van een recruiter of ik geïnteresseerd was in een tijdelijke functie bij een stichting voor basisscholen. Ik had ondertussen op verschillende plekken werkervaring op gedaan en gemerkt dat ik het onderwijs miste. Ik vond het een mooie tussen – oplossing: niet meer voor de klas, wel de connectie met het onderwijs houden. Ik ben het gesprek aan gegaan en kon aan de slag bij deze stichting. Met veel plezier heb ik hier gewerkt en ik kreeg zelfs een contract (helaas moest ik dit door de verhuizing opzeggen).

Een ander pad in slaan in je werkende leven, ik kan het iedereen aanraden die het gevoel heeft vast te lopen of wie er gewoon echt schoon genoeg van heeft. Waar we vroeger allemaal dachten dat je jaren en jaren ergens moest werken, het liefst tot je pensioen, merk ik nu dat er sneller van baan gewisseld wordt. Persoonlijk ben ik van mening dat dit geen slechte ontwikkeling is. Jaren op hetzelfde plekje blijven hangen brengt je vaak niet veel verder. Ik zeg bewust ‘vaak’ want er zijn vast mensen die wel binnen hun organisatie verder komen!

Maar je moet het ook willen. Wanneer je een relatie aan gaat, doe je dat met de beste intenties. Zo ook bij een baan. Je wílt ergens werken. Soms kom je echter na een tijdje tot de conclusie dat de ‘relatie’ niet meer werkt en dan stop je er mee. Zo ook bij een baan, maar dat wordt dan weer gezien als ‘job hoppen’. Vreemd gedachtengang lijkt me.

In mijn geval was het in slaan van een andere weg de beste keuze die ik op dat moment kon maken. Ik nam afstand van mijn baan als leerkracht, liet me omscholen en ontdekte dat ik HR – werk ontzettend leuk vond. Ik leerde nieuwe mensen kennen, een nieuwe baan en ik ontdekte weer dat ik er mag zijn. Dat ik met mijn werk een verschil kon maken. Ik voelde me weer meer waard.

Met enige zekerheid kan ik zeggen dat ik er een leuker persoon door ben geworden, in ieder geval een betere partner voor Manlief en een betere moeder voor de kids. Makkelijk was het zeer zeker niet. Het was doorpakken en volhouden, maar ik ben er gekomen. Ik wílde verandering en ik zorgde ervoor dat het er kwam. Ik heb echt wel een paar keer gedacht ‘ik stop er mee!’ als ik er even doorheen zat, maar als ik bedacht waarom ik dit wilde doen dan kreeg ik weer energie om door te gaan. Mijn doorzetten heeft me gebracht waar ik nu sta. In mijn werk maar ook voor mij persoonlijk. Als je verandering wilt, zul je er iets voor moeten doen. Iemand anders kan en zal het niet voor je doen, je moet het echt zelf doen.

Als je echt wil en je gaat er ook voor, dan zul je de verandering bereiken waar je naar zoekt!

Heb jij wel eens gedacht om iets compleets anders te gaan doen qua werk of twijfel je wel eens of je in het verleden de juiste keus gemaakt hebt met betrekking tot opleiding en werk? Laat het achter bij de reacties, er zijn vast meer mensen die het herkennen!

Heb je naar aanleiding van mijn blog vragen, dan kun je die natuurlijk altijd stellen in een reactie hieronder of in een e-mail sturen naar: contact@spiekmee.nl.