Day Zero, DIY, Doelen, Family, Fun, Gezondheid, Leven, MomLife, Positive Thinking

101 doelen

101 doelen dus. Zoveel doelen bedenken lijkt makkelijker dan het is en er zijn ook een paar dagen overheen gegaan, voordat ik er daadwerkelijk 101 had. Bij sommige doelen zul je wellicht je wenkbrauwen optrekken, omdat dit voor jou zo gewoon is of je erg simpel in de ogen klinkt.

Maar dat is het mooie van het Day Zero Project. Het maakt niet uit wat het doel is: groot, klein, veel impact of weinig. Als jij het maakt, zijn het jouw doelen. En dit zijn dus de mijne. Leuk dat je mee spiekt!

Even voor de duidelijkheid:
Doorgehaald geeft aan dat het doel behaald is.
Cursief geeft aan dat ik bezig ben met het doel.

Voor de fun / just because.

  1. Bedenk 101 doelen en voer ze uit. 6 /101 behaald
  2. Wreck this journal verder oppakken en afmaken
  3. Movies to watch – lijst maken van minimaal 15 films en deze allemaal kijken 15/15 gekeken
  4. 5 boeken uit de kast pakken (random) en deze lezen.
  5. Leer 15 gebaren uit de Nederlandse Gebarentaal.
  6. Koop een Lego model en maak deze.
  7. Een maand lang al mijn uitgaves bijhouden
  8. Minimaal 10 kaarten ontvangen via PostCrossing
  9. Grote plant kopen voor de woonkamer.
  10. De kleding van Roos die te klein is op Marktplaats zetten en verkopen.
  11. Lees een jaar lang elke maand minimaal één boek.
  12. Ruim de “flikker-maar-in-la” op.
  13. Kledingkast opruimen “Marie Kondo Style”.
  14. Slaapkamer grondig opruimen.
  15. Doe een fotoshoot met het gezin.
  16. Schrijf minstens 15 blogs over je Day Zero Project en je vorderingen. 6/15 geschreven
  17. Koop een kraslot.
  18. Koop boekenplanken voor de slaapkamer en hang ze op. –> de planken zijn gekocht, nu het ophangen nog 🙂
  19. Reorganiseer je doelen in verschillende categorieën.
  20. Koop een accessoire voor de achtertuin.
  21. Vraag 5 mensen naar hun favoriete boek en lees deze.
  22. Hang nieuwe foto’s op in de lijstjes in de gang bij de trap boven. (nieuwe lijstjes kopen mag 😉 )
  23. Koop een poster met gave lijst en hang deze in het toilet beneden op.

Voor een ander

  1. Vijf mensen verrassen met een kaartje of kleine attentie.
  2. Stop een inspirerende quote in een willekeurig boek in de boekhandel.
  3. Wordt bloeddonor.
  4. Schrijf je in bij Matchis als stamcel donor.
  5. Geef een tuinfeest en etentje.
  6. Neem contact op met iemand die je al lang niet hebt gesproken/ gezien.
  7. Doe iemand een boek kado (zonder reden).
  8. Geef een collega zomaar een kado’tje.
  9. Stuur aan iedereen die op de verjaardagskalender staat minimaal één keer een kaart voor zijn/haar verjaardag.
  10. Leg ergens een kaartje neer met het verzoek of ze je een berichtje willen sturen (Insta of e-mail).

Ontspanning

  1. Plan een 48u roadtrip met Stefan (pas een week van te voren een aantal locaties prikken op een kaart van Nederland)
  2. Kies 10 kleurplaten uit en kleur deze helemaal in.
  3. Kies 5 steden in Nederland en bezoek deze.
  4. Ga naar een drive – in – movie / bioscoop.
  5. Ga naar een pluktuin en haal bloemen en/of fruit voor jezelf.
  6. Ga een keer geocashen.
  7. Doe mee aan een make-up workshop.
  8. Leg een jaar lang elke maand minimaal één dag je telefoon volledig weg.
  9. Koop een nieuw bordspel.
  10. Zoek een nieuwe podcast uit en luister minimaal 10 afleveringen.
  11. Maak een sneeuwpop.
  12. Plan een dag weg met Stefan.
  13. Ga naar een theatershow.
  14. Maak een puzzel van 500 stukjes (alleen).
  15. Ga met de kinderen naar het strand en ga hier picknicken.
  16. Maak een verjaardagskalender en hang deze in huis op.

Eten en drinken

  1. 4 x een TooGoodToGo Mystery Box kopen
  2. Zoek 5 nieuwe recepten en maak deze.
  3. Ga 5 uit eten bij een nieuw restaurant.

Bewegen

  1. 1 week lang elke dag minimaal 10.000 stappen zetten
  2. Leer hoepelen.
  3. 10 online workouts doen.
  4. Dans 20 dagen elke dag minimaal 10-15 minuten.
  5. Leer om 3 minuten onafgebroken touwtje te springen.
  6. Loop 5x een wandeling van 8km.
  7. Doe 5x een online yoga – les.

Creatief

  1. Maak een nieuw MoodBoard / VisionBoard.
  2. Maak een jaar lang elke maand een foto vanaf dezelfde plek en maak hier een collage van met polaroid afdrukken.
  3. Kies 20 quotes die je mooi vindt en maak er één canvas van.
  4. Maak de geboortetegel van Tim af.
  5. Schilder de wand in de woonkamer in een nieuwe kleur.
  6. Maak een canvas met je favo songtekst.
  7. Kies een foto van je mobiel en laat deze afdrukken.
  8. Verf de paarse wand in de slaapkamer in een nieuwe kleur.
  9. Blaas SpiekMee nieuw leven in.
  10. Maak een fotoboekje op zakformaat met foto’s van de kinderen.
  11. Maak een foto van een regenboog.

Uitdagingen

  1. 30 – day challenge kiezen en deze volbrengen
  2. Twee weken lang elke dag een andere meditatie van “Meditation Moments” kiezen om te doen.
  3. Maak voor elke letter van het alfabet een foto.
  4. Leer een jaar lang elke maand een nieuw woord.
  5. Twee weken lang geen telefoongebruik (op MeditationMoments na) na 19.30u.
  6. Zoek een penvriend(in) en schrijf minimaal 10 brieven aan deze persoon.
  7. Maak 5 sudoku puzzels. 1/5 af
  8. Beantwoord 101 theelabel – vragen.
  9. Drink twee weken lang minimaal 2 liter water/thee per dag.
  10. Doe de 30 – day self confidence challenge.
  11. Maak zelf ijs (schepijs).
  12. Inspireer iemand om ook een Day Zero Project te starten.
  13. Leer één woord in 10 verschillende talen.

Persoonlijke ontwikkeling/ Zorg voor mijzelf

  1. Weekendje alleen weg (twee nachten)
  2. Strandwandeling maken in mijn eentje.
  3. Een hoepel kopen.
  4. Ga alleen picknicken in het Oranjepark.
  5. Schrijf je gedachten op over iets (dat je dwars zit) en verbrand ze daarna.
  6. Ga naar een schoonheidsspecialiste voor een behandeling.
  7. Maak een lijst van 101 dingen waar ik blij of gelukkig van word.
  8. Doe een week lang elke dag make – up op.
  9. Vind een nieuwe vriend(in).
  10. Lees een boek uit wat met je werk te maken heeft.
  11. Ga ervoor en val 10kg af.
  12. Schrijf 14 dagen lang elke dag iets positiefs op over jezelf.
  13. Laat een blos bloemen van Bloomon bezorgen.
  14. Boek een “hot stone” massage.
  15. Schrijf een brief aan jezelf en open deze als de 1001 dagen erop zitten.
  16. Sluit een (proef) abonnement op een tijdschrift af voor je zelf.
  17. Koop een bos pioenrozen voor jezelf.
  18. Koop (eindelijk) een nieuw paar oorbellen (geen bolletjes) voor beide gaatjes.
Doelen, Family, Leven, MomLife

Wat een stilte, tijd voor een UPDATE!

In mei 2018 is mijn laatste blog online gekomen. Wat een gekkenhuis is daarna ontstaan! Hoog tijd dus voor een *korte* update en tijd om het blog weer nieuw leven in te blazen! 

Het is op het moment van schrijven begin mei 2019. Eind mei 2018 werd het steeds drukker met mijn werk, de kinderen en het afronden van alle werkzaamheden en verbouwingen in het nieuwe huis. In juni hebben we de opslagruimtes leeg gehaald en konden we eindelijk in ons huis gaan wonen. 

In die drukke periode kwamen we er ook achter dat er een gezinsuitbreiding aan zat te komen! Mijn (tijdelijke) werk heb ik afgerond in de weken daarna en tijdens de eerste weken van de zomervakantie begon ik me steeds beroerder te voelen. Uiteindelijk heb ik weken alleen maar op de bank kunnen liggen. Ik kan je zeggen, met de hitte van die weken was dat niet heel prettig!

Alle goede voornemens voor spullen uitzoeken en opruimen werden dus vooruit geschoven. De zomervakantie was voorbij voor ik er erg in had en ik belandde opnieuw in een ritme van kinderen verzorgen en naar school brengen, proberen dingen in het huishouden bij te houden en zorgen voor mijzelf. In december 2018 werd het lichamelijk steeds zwaarder en begon ik al uit te kijken naar februari, de maand dat onze dochter geboren zou worden. Het kenmerkende gevoel van tijd stak op dat moment zijn kop op: uitkijkend naar iets leuks en spannends lijkt ontzettend lang te duren, achteraf is de tijd voorbij gevlogen.

In die maanden waarin ik uit keek naar dat moment dat we onze dochter in onze armen konden houden, had ik zoveel plannen. Ik wilde lekker bloggen, ik wilde tijd spenderen aan een ander project en we hadden plannen om alles eens goed uit te zoeken en op te ruimen en ik dacht echt dat ik daar alle tijd en ruimte voor had. Boy was I wrong! Ik was blij dat ik voor het eten kon zorgen, de kinderen naar school kon brengen en halen en dat ik de dag zonder kleerscheuren kon doorkomen. 

Het herstel na de bevalling van onze dochter ging niet snel genoeg naar mijn zin, maar ik heb mezelf echt gedwongen om de rust te pakken die mijn lichaam en ik nodig hadden. 

En zo komt het dat het nu weer mei 2019 is. Het moment dat ik weer ruimte krijg in mijn hoofd om jullie weer een inkijkje in mijn leven te geven. Langzaam begint ons leven als gezin van 5 vorm te krijgen en komt er weer een beetje ritme. Vanaf nu ga ik weer meer dingen ondernemen voor mijzelf. Zo ga ik aan de gang met een heel gaaf en spannend project en hopelijk heb ik over een paar maanden weer een nieuwe baan. Van al deze ontwikkelingen, leuke en spannende dingen wil ik jullie middels dit blog weer deelgenoot maken en ook komt er weer andere leuke content op Spiek Mee. Heb je ideeën voor een blog, wensen voor een DIY project of heb je bijvoorbeeld vragen: laat het me weten! 

Ik hoop dat je me weer gaat en blijft volgen! Wees welkom en spiek lekker mee! 

Family, Leven

A day in the life…

Het is half zeven ’s morgens als de wekker gaat. Na een gebroken nacht, waarin ik heb liggen woelen en me heb verbaasd over alle schaduwfiguren op het plafond, is me dit eigenlijk te vroeg. Ik hoef er gelukkig nog niet uit, de wekker gaat voor manlief. Ik mag nog een half uur ‘snoozen’, waar ik dankbaar gebruik van maak.

Ik kleed me aan en bedenk of ik vanmorgen moeite ga doen om me op te maken. Ik kies er voor, zoals meestal op dit soort dagen, om dit nog even niet te doen. Dat komt later wel als de kinderen op school zijn. Op schooldagen wanneer ik niet hoef te werken, zorg ik eerst dat de kinderen op school zijn en dan heb ik tijd en rust om te ontbijten en me op te maken. Als ik klaar ben loop ik naar de slaapkamers van de kinderen en maak ik één voor één mijn zoons wakker. Soms zijn ze al wakker, maar het gebeurt steeds vaker dat ze nog lekker slapen. Top! Zouden ze nu eindelijk leren om uit te gaan slapen? Dit is, denk ik, ijdele hoop. Die mannen zijn al vanaf dag 1 vroeg wakker…

Wanneer de jongens zijn aangekleed is het tijd voor hun ontbijt, laat ik de hond even uit en zorg ik dat de tassen voor school weer gevuld zijn. Na de laatste aansporingen zijn de mannen klaar met hun ontbijt en kan ik ze naar school brengen. Sinds we hier wonen, heb ik de kinderen vrijwel elke schooldag zelf weg kunnen brengen en op kunnen halen. Dat was best prettig! Daar gaat verandering in komen wanneer ik weer kan werken, tot die tijd kan ik dit blijven doen gelukkig.

De kinderen zijn al redelijk gewend op de nieuwe school en ik laat ze vrolijk achter bij hun juf. Na nog even met de moeder van een klasgenoot te hebben gesproken ga ik weer naar huis. Ik maak mijn ontbijt en neem mijn dag door. Gisteravond heb ik al gekeken welke afspraken ik heb vandaag en ik plan nu wat andere dingen die gedaan moeten worden hier om heen. Vandaag staan de boodschappen op het programma en dus ik mag gaan bedenken wat we deze week gaan eten en welke boodschappen ik mag gaan doen. Iedere week is het weer een puzzel om een lijst te krijgen met dingen waar iedereen lekker aan mee kan eten. Een zoon met een allergie, een tweede zoon die weinig eet en een man die ook niet alles eet maakt het elke keer weer tot een uitdaging. Vaak lukt het wel, maar waar we nu wonen, kunnen we niet alle gerechten eten: twee extra mensen om rekening mee te houden … Uitdaging PLUS! Het lukt wonderwel elke week weer en ook vandaag is het weer gelukt om een leuke lijst te maken, waarbij we nog rekening houden met afspraken en afwezigen of extra eters.

Het is vandaag druk in de supermarkt en op het winkelcentrum. De rijen zijn lang en het kost me meer tijd dan wenselijk om alles van mijn lijst mee te krijgen. Snel naar huis en alles opruimen om daarna gelijk door te rijden naar school om Zoonlief #1 en #2 op te halen voor de lunch.

’s Middags mag ik de Zoons weer naar school brengen en is het tijd voor mijn afspraak. Bij elke afspraak in onze nieuwe woonplaats moet ik weer goed uitzoeken waar ik zijn moet. Het kost me hierdoor iets extra tijd en ik moet me haasten om op tijd te komen. Natuurlijk zit op zo’n moment alles tegen, dus nét op tijd kom ik bij mijn afspraak aan. Daar heb ik echt een grondige hekel aan. Ik wil op tijd zijn, het liefst vijf tot tien minuten te vroeg. Dan heb ik tenminste tijd om die stoplichten tegen te hebben of om in een (kleine) file te belanden. Vandaag heb ik het weer gehaald en mijn afspraak verloopt voorspoedig. Ik red het nog om de Zoons weer uit school te kunnen halen, toch fijn.

Wanneer ik bij zoon #2 sta te wachten, zie ik zijn vrolijke koppie al om de hoek van de deur komen. Vrolijk kletsend met een klasgenootje komt hij naar me toe: mamaaaaaaa mag ik bij Pietje spelen?! (en denk hier even twee van die grote puppy – ogen bij). Prima kind, vandaag kan het. Uiteindelijk ga ik dus alleen met Zoon #1 naar huis, om zo’n 1,5u later weer weg te moeten om Zoon #2 op te halen bij zijn vriendje. Zoektocht in het doolhof van straten in onze wijk: de ene straat loopt naadloos en soms geheel onopvallend over in de ander waarna je je dus suf zoekt naar dat ene huis. Op die momenten ben ik blij met mijn navigatie!

Als ik het huis heb gevonden en Zoon#2 op haal, klets ik nog even met de ouders van zijn vriendje. Zoon#2 heeft een allergie en daar willen ze iets meer over weten. Want, zo zeggen ze, dan kunnen we iets voor hem kopen wat hij hebben mag als hij nog een keer komt spelen. Hoe ontzettend fijn als mensen er op die manier mee om gaan en dus rekening mee willen houden. Voor hem is het soms best lastig dat hij niet zomaar ergens kan gaan eten of spelen, dat moet vrijwel altijd voorbereid zijn. Dit maakt het gewoon ietsjes gemakkelijker!

Het avondeten is voorbij en de Zoons mogen nog even iets voor zichzelf doen. Ze kiezen er dan vaak voor om een spel op hun spelcomputer te spelen, het liefst met elkaar en met ons. Zo lang alles goed gaat (lees: we winnen 😉 )dan is het erg gezellig. Zodra er één van de Zoons dreigt te gaan verliezen, moeten we oppassen. Het spel kan zomaar spontaan worden afgebroken en er volgt dan een heerlijke meltdown, maar vandaag lijkt het goed te gaan! Als het tijd is om te gaan slapen, gaat Zoon#2 rustig mee en als hij in bed ligt, kletsen we nog even over de dag. Dan volgen ook nog de standaard rituelen zoals even kietelen, knuffelen en natuurlijk ook tijdrekken. Het is en blijft een echt kind.

Zoon#1 kijkt nog even naar het Jeugdjournaal, gaat daarna slapen en dan hebben we even tijd voor onszelf. Manlief en ik hebben de luxe dat we tijdelijk ergens wonen met extra huisgenoten, waardoor we gemakkelijk even weg kunnen als de Zoons slapen. We trekken dan ook onze jassen aan en gaan even wandelen. Het wandelen is altijd heerlijk om even samen te kunnen praten en ons hoofd leeg te maken. We lopen een grote ronde door de wijk en we praten over het nieuwe huis, alle opties en hoe we de toekomst zien. Een uur later stappen we het huis weer in en zakken we met een kop thee op de bank.

Weer een dag voorbij.. Een standaard dag met weinig spannends, maar dat hoort ook bij het leven. Een kleine kijk in mijn leven, wellicht is de volgende ‘A Day In The Life’ iets spannender!

 

Family, Leven, Positive Thinking

Quote of the month February: Let new adventures begin!

Foto: prive bezit

 

Een nieuwe start, dat is momenteel HET thema in ons leven. We hebben ons huis verkocht en zijn ruim 115km verderop op zoek gegaan naar een nieuw huis. De kinderen moesten opnieuw beginnen op school, Manlief moest op zoek naar een nieuw netwerk en opdrachten voor zijn bedrijf, ik moet ook op zoek naar nieuw werk. Een aantal dingen zijn opgestart en we zijn een eind in het proces rondom het kopen van een nieuw huis.

We beginnen hier in een nieuw hoofdstuk in ons boek als gezin, als getrouwd stel en als individuele personen. Een groot avontuur waar we naar uit hebben gekeken, wat eng is en tegelijk leuk en uitdagend.

Deze quote borduurt voort op de quote van januari: “Every story has an end but in life every ending is a new beginning”. Ons verhaal in onze oude stad is ten einde, we zijn nu begonnen aan dit nieuwe avontuur: een nieuw begin.

Wat is jouw nieuwe begin of waar zou je aan willen beginnen? Zie het als een avontuur en kijk naar de mogelijkheden, hoe moeilijk het ook is!

Family, Leven, MomLife

De eerste maand in een nieuwe stad!

Toen wij in augustus besloten om te gaan verhuizen, leek de kerstvakantie nog heel ver weg. Toch lijkt het, zeker achteraf, ontzettend snel te zijn gegaan. Voor ik het wist waren de laatste werkmaand, werkweek en uiteindelijk mijn laatste werkdag een feit. Voor de kerst hebben we de meest belangrijke zaken al verhuisd naar onze tijdelijke stek en tussen kerst en oud en nieuw de laatste zaken.

 

herkomst: google

Veel sneller dan verwacht brak ook die ‘eerste – nieuwe- school- dag’ aan voor de kinderen. Voor de kerst had ik al een uitspraak gedaan naar de directrice van de school, over hoe het zou gaan na de vakantie. Waar Zoon #1 eerst enorm sceptisch was en eigenlijk niet wilde en Zoon#2 het huis nog net niet door stuiterde van de zin om naar school te gaan, sloeg dit op maandagmorgen compleet om. Vanaf het moment dat we het schoolplein opliepen gedroeg Zoon#1 zich enorm stoer en groot: ik ga naar een nieuwe klas. Zoon#2 klapte volledig dicht, stond heel verdrietig te huilen en brak hiermee ons ouder – hart. Een voordeel aan leerkracht zijn: je weet hoe het op zo’n dag gaat en dat het 9 van de 10 keer zo voorbij is en dat hij vrolijk uit school komt. Dit ging dus precies zoals ik aan de directrice had verteld: gevalletje law of attraction?!

’s Middags haalden we ze weer vrolijk uit school en op woensdag had Zoon#1 al gelijk een speelafspraak te pakken. Top natuurlijk! De eerste week was zo voorbij voor de kinderen, wat heel fijn was. Voor mij iets minder. Ik moest mijn draai zien te vinden in dit huis met allemaal spullen van iemand anders, twee extra huisgenoten (ok … 3 incl. de hond 😉 ) . Ik ben mijn ritme kwijt, mede doordat ik nog geen werk heb. Het is zoeken, maar zo fijn om het zo te kunnen oplossen!

In de tweede week had Zoon#2 een speeldate en blijkbaar hebben deze twee een klik met elkaar en spelen ze onwijs leuk samen. Langzaam begint door te dringen bij de kinderen dat dit niet ‘voor even’ is maar dat dit blijvend is. Toch merk ik aan ze dat ze hun draai goed beginnen te vinden. Het voordeel is dat ze dit huis al kenden, evenals die extra huisgenoten. Ik denk dat dit de overgang naar een nieuwe stad, school en huis iets gemakkelijker maakte.

Manlief begint zijn weg te zoeken in de stad, wil zelf uitzoeken waar hij heen moet en gaat er het liefst zonder navigatie naar toe. Overal waar we rijden is het ‘we zijn nu toch op die en die weg?’ & ‘deze weg gaat naar ….’.

Doordat alles langzaam zijn plek begon te krijgen, kregen we ruimte in ons hoofd én agenda om huizen te gaan bekijken. We wonen nu ergens tijdelijk en dat is heel fijn, maar een nieuw (koop)huis is toch de reden dat we naar de andere kant van het land zijn gegaan.

We hadden al meermalen leuke huizen gezien, maar helaas zijn die aan onze neus voorbij gegaan. Net als rondom onze oude woonplaats, begint het hier ook heel hard te gaan qua huizen. Na een nieuwe zoektocht op onder ander funda vonden we een aantal huizen die we de moeite waard vonden om te gaan bekijken. Op de dag dat we het definitieve (ver)koopcontract van ons ‘oude’ huis hebben ondertekend, gooide ik nogmaals een huis ‘in de groep’, dat al lange tijd in mijn hoofd zat. Om de een of andere reden hebben we steeds besloten om niet te gaan kijken, maar om het uit mijn hoofd te krijgen hebben we toch een afspraak gemaakt.

 

 

De volgende ochtend konden we al komen kijken en het huis heeft ons positief verrast. De week erop hebben we samen met onze aankoopmakelaar nog een keer gekeken en hebben we besloten om een bod te doen. Tot onze grote verbazing kregen wij aan het eind van de dag (na wat heen en weer -en) te horen dat het huis van ons was. Wow. Dat ging ineens héél erg hard. Terwijl dit blog online komt, is het bijna in kannen en kruiken. We hebben van alles uitgedacht met betrekking tot het nieuwe huis. Helaas moeten we nog ‘even’ wachten, maar ik denk dat het het wachten waard is!

Onze eerste maand in deze nieuwe stad is goed bevallen. Het is wennen en heel nieuw allemaal, maar langzaam maar zeker wordt dit ons nieuwe ‘normaal’ en kost alles minder energie. En het nieuwe huis? Dat geeft nieuwe energie!

 

 

 

 

Family, MomLife

Mom – life: de decembermaand (maar dan anders..)

Vanaf begin november begint het bij de kinderen te kriebelen: ze beginnen over Sinterklaas te praten, liedjes te zingen, vragen stellen over Sinterklaas of de Luisterpiet (hoort hij het als ik niet lief voor jou ben mama???). Op dat moment weet ik: ok.. het gaat beginnen! De decembermaand komt dichterbij. Er komen voorstukjes van Het Sinterklaasjournaal op tv, er komen reclames voorbij met Sint en Piet, een nieuwe Sinterklaasfilm waar reclame voor gemaakt.

(afbeelding: google)

Dit jaar viel Sint Maarten op een zaterdag wat betekende dat Sinterklaas niet op 12 november in het land kwam zoals vorig jaar, maar pas op 18 november. He bah, wat naar (hoor je het sarcasme?). De kinderen zaten er klaar voor en we hebben met plezier gekeken naar hoe Sint samen met zijn Pieten (en zijn andere helpers ….) aankwamen in Friesland. De (kartonnen) open haard werd opgezet en natuurlijk moesten we onze schoen zetten. Ze hebben er van genoten!

December, het is een drukke maar ook erg gezellige maand. Het ademt een en al sfeer (op die Pieten discussie na dan), maar toch voelt het deze maand anders dan de andere december maanden die hier aan vooraf zijn gegaan. Na de drukke weken voorafgaand aan Pakjesavond en het vertrek van Sint zet ik normaal een kerstboom in huis om die heerlijke Kerst – sfeer in huis te krijgen. Dit jaar niet: geen kerstboom, geen accessoires, geen frutsels en dingen. Ons leven staat de drie laatste weken van dit jaar in het teken van een operatie van Manlief, afronden op mijn werk, afscheidsfeestjes en verhuizen. Op een deur hangt een aftelkalender tot het moment dat we met elkaar de laatste nacht hier in ons eigen huis slapen. Elke dag wordt er een kruis gezet door de dag die is geweest en worden alle vakjes nog even na geteld. Ja het is echt nog X nachtjes slapen tot we gaan verhuizen.

 

Aftellen tot het laatste nachtje..

 

Als ouder wil je graag dat het goed gaat met je kinderen en kijk jij soms meer op tegen veranderingen dan dat zij doen. Zoon #2 heeft er ogenschijnlijk wel zin in. Het lijkt nog niet helemaal door te dringen dat hij, wanneer hij hier die laatste dag weg gaat, niet meer terug komt in dit huis of zijn school. Hij vraagt af en toe wat er en niet mee gaat naar onze tijdelijke woonplek en wat naar de opslag gaat. Zoon #1 heeft er iets meer moeite mee, hij is natuurlijk ook iets ouder. Hij beseft dat hij zijn vertrouwde huis, straat, school, klas en en vriendjes achter moet laten. Gisteravond vroeg hij me weer over zijn spullen: mag dit wel mee en dat ook? Ja maar, als we gaan verhuizen, waar gaat dit dan heen? Voor de zoveelste keer legde ik rustig uit hoe de komende tijd eruit gaat zien en geef geduldig antwoord op zijn vragen. Als het voor mij al spannend is, terwijl ik het kan bevatten, hoe moet het voor hem dan wel niet zijn?

Bij zoon #1 is het ook te merken aan zijn gedrag. Hij heeft thuis meer boze buien, huilt sneller en is moe. Iets wat ‘normaal’ in december zo vlak voor de kerstvakantie altijd wel gebeurd, maar het is anders. ’s Avonds komt hij wat vaker zijn bed uit en dan wil hij nog wat vragen of knuffelen. Ik zie aan zijn gezicht en in zijn ogen dat zijn hoofd overuren draait. We verhuizen tijdelijk naar een zeer bekende plek, dus hopelijk is het een beetje een zachte landing. Daar staat wél een kerstboom, hangt hun eigen kerstverlichting op hun kamertjes al klaar (verrassing!) en al hun speelgoed, knuffels en kleding gaat mee. De dagen die daarop volgen zullen in het teken staan van alle spulletjes een plekje geven, genieten en samen zijn met familie.

 

(afbeelding: Pinterest)

 

Deze maand, waarin ik zelf ook dingen moet afronden en afsluiten waar ik om geef, merk ik dat ik er meer dan ooit voor mijn gezin moet en wil zijn. Een ieder van ons heeft zijn gedachten over het verlaten van dit huis, het afsluiten, het hele avontuur, het verhuizen. Ik moet er zijn voor vragen, voor een knuffel, voor die schouder om op te huilen als het teveel wordt. Onze kinderen volgen ons deze weg in, onze toekomst tegemoet. Tijd voor nieuwe plannen, nieuwe dromen, een nieuw leven.

December 2017. Gewoon een maand, gewoon december. Maar dan net even anders.

Doelen, Family, Leven

Life is what happens .. (While you were making other plans… )

Soms gebeuren er dingen die je leven even helemaal op de kop zetten. In de zomervakantie zat ik vol plannen voor SpiekMee… Hele planningen, opzetjes voor blogs, ideeën voor de toekomst. Vol energie voor en vol van Spiek Mee.

In diezelfde zomervakantie gebeurde iets waar Manlief en ik totaal niet op voorbereid waren en wat ons ontzettend veel hoofdbrekers, slapeloze nachten en eindeloze gesprekken bracht. In het begin van 2017 begonnen wij ons te oriënteren om ons huis te gaan verbouwen. Dit kostte zo belachelijk veel geld, dat we ons plan in de ijskast zette onder het mom van ‘nog even hard doorsparen en een paar jaar wachten’. In de zomervakantie sijpelde weer (deze gedachte heeft veel vaker gespeeld) de gedachte door ons hoofd om te verhuizen in plaats van verbouwen. In onze regio zit de huizenmarkt in de lift, dus we dachten we gaan eens kijken. Het huis verkopen, dat geloven we wel na het zien van verkopen in onze wijk, maar opnieuw iets kopen? In onze eigen regio blijkt verhuizen voor ons niet haalbaar. We verkopen ons eigen huis misschien wel lekker, maar we moeten ook in een keiharde markt iets nieuws kopen. Het geld wat het ons zou kosten, hebben we er niet voor over voor wat we ‘meer’ krijgen dan dit huis.

Ruim de helft van onze vakantie is opgegaan aan Funda, gesprekken, ideetjes uitwisselen, bedenken wat we niet willen en vooral wat wel. Het idee om naar de andere kant van het land te verhuizen is die week geboren. Terug naar mijn roots, mijn familie woont daar, ik ben er opgegroeid. Na twaalf jaar weer terug naar waar ik vandaan kom. En niet eens omdat ik dat per se wilde (wat veel mensen toch lijken te denken … ), maar voor de toekomst van ons gezin, de dromen van Manlief en mijn eigen dromen en doelen.

Ons vorige huis hebben we met verlies moeten verkopen, wat een harde financiële les is geweest. We hebben hard gevochten en gewerkt en hebben ons er weer bovenop gekregen. Eén ding stond dan ook als een paal boven water: we gaan éérst verkopen voor we iets nieuws kopen. Vanuit onze woonplaats steeds heen en weer rijden naar de andere kant van het land voor bezichtigingen, dat is voor ons geen haalbare kaart. De oplossing lag voor ons in een tijdelijke woonplek, van waaruit we verder kunnen zoeken naar een nieuw huis. Die tijdelijke woonplek hadden we al snel gevonden en dus kon ons huis in de verkoop!

Drie weekenden lang hebben we met 8 man hard gewerkt om ons huis ‘verkoop klaar’ te krijgen. Een opslag vol gezet met spullen die we voorlopig niet nodig dachten te hebben, muren geverfd, andere bank gekocht (ja echt!) en prachtige foto’s  laten maken. Daarna zouden we even rust hebben. Dáchten we. Fouter konden we niet zitten. 5 dagen lang bezichtigingen: 5 keer je huis tip – top in orde houden: schoon, opgeruimd, lekkere koekjes, koffie die klaar staat, mooie verse bloemen. Wat een stress, te bizar hoe stressvol dat is. En dan te bedenken dat er ook nog twee kinderen in huis wonen. We hebben de bezichtigingen overleefd en binnen 1,5 week was ons huis verkocht. De opluchting was enorm en toen konden we ons echt gaan richten op het afronden hier en het verhuizen naar daar.

En zo gebeurde het dat mijn leven ineens een andere richting op bleek te gaan. De focus verschoof van mijn doelen (onder andere dit blog) naar het verkopen en verhuizen. In de afgelopen 3 maanden heb ik in mijn hoofd niet of nauwelijks tijd gehad voor Spiek Mee. Het deed me pijn: dit is mijn droom, ik wil hier echt iets van maken! Ik heb zat ideeën voor blogs, maar ik kon geen rust en tijd vinden om te schrijven.

Nu, begin december, heb ik eindelijk weer ruimte en tijd om te schrijven. Ik heb weer de rust om jullie een kijkje in mijn leven gunnen, op mijn manier, met mijn schrijven. Graag neem ik jullie mee in de komende maanden. Spiek mee tijdens onze verhuizing, de start in een nieuwe stad en een compleet nieuw jaar. Het nieuwe jaar dat ik vol goede voornemens en doelen start (hierover later meer).

Ik heb één ding wel geleerd de laatste maanden: Life is what happens, while you’re busy making other plans!

 

Family, Leven, MomLife, Positive Thinking

Tijd voor mij

Soms heb je dan van die dagen (weken … maanden..) dat het leven grotendeels om anderen draait en even (iets) minder om jou. Het begint ’s morgens al met het wakker maken van de kinderen, zorgen dat ze allemaal netjes aangekleed en al aan de ontbijttafel zitten. Het ontbijt staat nog niet eens voor ze klaar of je bent eigenlijk al helemaal buiten adem.

Terwijl je de kinderen hun ontbijt voor zet, maak je je eigen ontbijt, de lunch voor de kinderen en ook je eigen lunch: het is een werkdag vandaag! Dat betekent dus haasten zometeen om de kinderen op de opvang te brengen en dan maar hopen dat de files op weg naar het werk meevallen. De file valt gelukkig mee en je komt weer iets rustiger aan op je werk. Op je bureau ligt een stapel met werk op je te wachten, de inbox van je mail loopt nog nét niet over en het lampje van de voicemail knippert ongeduldig… Aan het eind van de dag begint het spitsuur (uren?):je rijdt naar de opvang, haalt de kinderen op en thuis vlug het avondeten op tafel toveren. Daarna de kinderen douchen, tandenpoetsen, pyjama aan en slapen!

Hoewel je zou willen, kun je daarna nog niet op de bank ploffen met een kop thee en een goed boek. Er staat nog een volle mand was op je te wachten, de keuken is nog een rommel van het koken en je ziet overal troep (hoe kan dat toch? We zijn amper thuis geweest vandaag!). Eerst dat allemaal opruimen en hopen dat je nog tijd hebt om éven iets voor jezelf te doen vanavond.

Tijd voor jezelf. Me – Time zoals ik het altijd noem. Tijd om even bij te komen, om even geen ‘moeder van, partner van, werkneemster of verpleegster’ te zijn. Het is altijd zoeken naar een balans, soms is die er en kan ik de tijd vinden om even te ontspannen met een boek, naar de kapper te gaan of om af te spreken met die ene vriendin.

In mijn doelen voor 2017 heb ik ook gedacht aan tijd voor mijzelf. Zo heb ik bezoeken aan musea het hele jaar ingepland, ik wil een aantal keren (zij het alleen ) naar de bioscoop, ik wil een minimum aantal boeken lezen en een aantal musicals bezoeken. Nou hoor ik je bijna denken, hoezo plan je dat? Dat doe je toch gewoon??  Ik dus niet. Ik zet ‘me – time’ al heel snel aan de kant om iets voor mijn kinderen te kunnen doen of voor manlief. Dan denk ik: oh binnenkort heb doe ik dat dan wel.

Doordat ik het in mijn agenda vooraf al gepland heb, wordt ik er regelmatig mee geconfronteerd en dus doe ik het ook veel vaker. Daarbij heb ik ook aan manlief gezegd dat hij me er van moet weerhouden als ik het om wat voor reden dan ook wil uitstellen. Natuurlijk gaat dit niet altijd goed. Zo stel ik mijn laatste museumbezoek ondertussen al een maand uit, omdat een tripje naar familie er ‘even’ tussendoor kwam. Mijn man herinnerde me hier onlangs aan: plan nog even een dag extra opvang voor de jongens dan kun jij de komende weken ook nog een keer iets voor jezelf doen. Dit moet ik dus ook maar even gaan plannen, anders gaat het er niet van komen. En echt: dat uurtje alleen boodschappen doen, dat bedoel ik dus niet he!

Ga naar een museum, ga naar de film, neem een (e-)book mee en stap in de trein naar het strand en ga daar lekker bij een tentje even heerlijk lezen. Volg een workshop en plan een beauty – behandeling: als jij er maar gelukkig van wordt en weer helemaal zen wordt!

 

Tijd voor jezelf, het is zo belangrijk. Hoe kun je goed voor anderen zorgen, wanneer je niet goed voor jezelf zorgt? Laat je kind(eren) maar achter bij je partner of een keer een extra dagje op de opvang: je zult zien dat jij na een dag me – time weer helemaal opgeladen bent en de drukte van alle dag weer helemaal aan kunt. En echt: er wordt goed voor ze gezorgd en over het algemeen vinden ze het jammer dat je thuis komt / ze op haalt bij de opvang of oppas (tenminste: dat is bij die van mij zo!).

Voor elke moeder, vrouw, partner van, … (vul zelf maar in) …: neem tijd voor jezelf, plan het en geniet van hetgeen je gaat doen. Even helemaal aandacht voor jou!

 

Family, Leven, MomLife

MomLife: ziek zijn

De afgelopen jaren hebben wij onze portie ‘kinderen die ziek zijn’ wel gehad. Zoon #2 heeft de eerste twee jaar van zijn leven grotendeels ziek doorgebracht. Elke week op een vaste dag werd hij ziek en het consultatiebureau, de huisarts en uiteindelijk de kinderarts gaven niet thuis. Zo frustrerend!

Gelukkig kwamen we er (nadat we een onderzoek geëist hebben) achter dat hij écht ziek was en waar het door kwam. Nu gaat het wat dat betreft echt een stuk beter.. Maar serieus, hoe vervelend is het als je kind ziek is??

Sinds hij zo ziek is geweest zit er een soort angst in mijn lichaam. Ik schiet volledig in de stress als één van de kinderen ziek lijkt te worden. Een aantal weken geleden begon het met zoon #1 die niet wilde eten van zijn favoriete maaltijd en zondag bleek uiteindelijk dat hij een buikvirus te pakken had. Ik hoopte nog dat het de rest van ons gezin zou overslaan, maar niets was minder waar. Ik begon zondagavond, zoon #1 ging maandag nog even door, ’s avonds begon manlief   en dinsdag aan het eind van de dag begon zoon #2.
Woensdag waren we alle vier ziek thuis: een unicum. Ik merkte al snel dat zoon #2 echt flink ziek was en het heftiger te pakken had dan wij. ’s Avonds wilde hij gelukkig weer eten dus we dachten dat hij er doorheen zou zijn.

Boy were we wrong!

 

 

Een zielig, klein en futloos vogeltje zat op de bank. Niks bleef binnen en uiteindelijk ’s middags bij de huisarts beland. Deze oordeelde dat hij een gemeen buikvirus heeft en dat het hem erger te pakken had dan de rest van het gezin. Dat was wel duidelijk ja!

Werkende ouders onder jullie weten het probleem waar je tegenaan kunt lopen wanneer je kind(eren) ziek is (zijn): opvang. In de baby- en peutertijd mag je ze niet ‘gewoon’ naar het kinderdagverblijf brengen, want ze kunnen anderen kinderen besmetten / aansteken. En ziek naar school, wordt ook niet echt gewaardeerd. Logisch, maar soms wel lastig. Wanneer je kind een keer ziek is, kun je een dag vrij nemen of bijv. een dag zorgverlof opnemen. Maar is je kind regelmatig ziek, zoals bij ons het geval was lange tijd, dan begint je baas toch echt wel te klagen kan ik zeggen.

We probeerden het om – en – om te doen: de ene keer manlief thuis, de andere keer ik. Toen de frequentie letterlijk om de week werd, begonnen onze werkgevers wel wat te protesteren. Begrijpelijk. Maar hoe los je dat op?!?! In ons geval hebben wij geen groot sociaal vangnet in de buurt. Mijn schoonouders werkten beiden en mijn familie woont helaas niet om de hoek. Uit pure frustratie en wanhoop zijn we enkele malen met de zieke (lees: spugende) kinderen naar mijn familie gereden de avond voor ik moest werken, zodat ze bij opa en oma konden zijn en wij konden werken. Een rit van zo’n 1,5u heen en natuurlijk ook weer terug. Waardeloos. Maar he, je moet wat!

De opmerkingen op mijn werk destijds waren niet van de lucht: “paracetamolletje er in en gewoon naar de opvang, merken ze niks van” of “laat gewoon iemand oppassen!”. Stoom kwam dan uit mijn oren, hóe kun je dat zeggen dacht ik dan. Het zijn ten slotte onze kinderen. Wij moeten dus voor ze zorgen.

Groen als ik me voelde, durfde ik er niks van te zeggen tot ik me uiteindelijk zo rot voelde dat ik inderdaad mijn kind met een zetpil naar de opvang had gebracht en dat toen de opmerking van een collega kwam ( ‘ja dat deed ik ook wel eens hoor, gaan ze niet dood van’). Kwaad heb ik mijn spullen heb gepakt en heb gezegd: dit voelt niet goed. Mijn kind is ziek en heeft mij nodig. Ik ga hem ophalen.

Hoewel ik zeer verbaasde en ook een aantal verontwaardigde blikken kreeg, ben ik nog altijd blij dat ik dat gedaan heb. Werk is maar werk, mijn kinderen hebben me nodig wanneer ze ziek zijn. Is het gemakkelijk? Nee. Zoek ik daardoor niet meer naar ‘andere oplossingen’? Zeker nog wel, maar wat niet lukt, lukt niet. Ik kan me niet in onmogelijke bochten wringen…

Zieke kinderen, het is waardeloos. Voor hen nog het meest, voor mij als ouder is het onpraktisch en vervelend, maar zij lijden het meest. Zoeken naar een balans, zoeken naar oplossingen en tegen (on)mogelijkheden aanlopen. Ik kon gelukkig snel weer aan het werk en terwijl zoonlief nog ziek was, werd er voor manlief voor hem gezorgd omdat deze zelf nog ziek was. Dit keer is het allemaal ‘op zijn plek gevallen’. Zieke kinderen, wat geeft het elke keer weer een hoop (kop)zorgen. En wat een opluchting als ze weer streken krijgen!

 

Family, MomLife

Momlife: Moederdag

Elk jaar kort voor de meivakantie begint het al. “Mama… we zijn op school iets aan het maken voor jou! Je mag de klas niet meer in!”.

Op dat moment weet je: Moederdag komt er weer aan.

Dit jaar was net als alle jaren. De kinderen begonnen er al weer vaak over. Op de kalender moest geschreven worden wanneer het moederdag was, dan konden ze aftellen. Papa werd geraadpleegd: we moeten ontbijt maken voor mama! Al snel bedachten ze allerlei lekkere dingen, maar toen ineens bedacht zoon nr.1 dat mama veel van die dingen niet mag eten! Dat was even een domper…

Na een paar minuten teleurstelling en nadenken zei zoon nr. 2: “Maar mama mag wel ei! En thee.. en nootjes. En en …. yoghurt!”.

Op ’the night before’ appte ik mijn man nog even wat ideeën voor mijn ontbijt en vroeg of ik hem de volgende ochtend moest wakker maken of zo. Het is niet dat het hem niet interesseert of dat hij zo’n sufferd is, maar hij dénkt er gewoon niet aan. Het is serieus geen onwil en ik neem het hem dan ook niet meer kwalijk.

 

 

De nacht kwam en ging en om 7u hoorde ik jongens naar beneden gaan. Ik viel weer in slaap en schrok een uurtje later wakker toen zoon nr. 1 de deur naar de gang redelijk subtiel (ahum…) open deed en hardop zei: ‘ooohhh hoe lang duurt het nog voor we ontbijt kunnen maken voor mama?!’ Heb manlief toen toch maar even aangestoten..

Hoe geweldig als je ze in de keuken dan hoort rommelen. En dan ook nog ‘ssst mama slaapt!’.  Nou nee schatten mama sliep al lang niet meer. Op afstand meegenietend van alles wat zich beneden in de keuken afspeelde.

Voeten op de krakende trap, sluipen op de overloop en daar kwamen ze de slaapkamer in met z’n drietjes. Twee prachtige kado’s, dikke knuffels en een theeblad met mijn ontbijt.

En dat is dan toch ook het allerbelangrijkste. Mijn twee kleine kerels die met glimmende ogen van trots bij me op bed klimmen en me overladen met hun liefde. Mijn moederdag was er toen één om nooit te vergeten.

Oh en manlief.. manlief heeft me verrast! Een prachtige kaart werd bezorgd die middag met de meest lieve tekst uit de grond van zijn hart. Nope, die dag kon niet meer stuk!