Het is half zeven ’s morgens als de wekker gaat. Na een gebroken nacht, waarin ik heb liggen woelen en me heb verbaasd over alle schaduwfiguren op het plafond, is me dit eigenlijk te vroeg. Ik hoef er gelukkig nog niet uit, de wekker gaat voor manlief. Ik mag nog een half uur ‘snoozen’, waar ik dankbaar gebruik van maak.
Ik kleed me aan en bedenk of ik vanmorgen moeite ga doen om me op te maken. Ik kies er voor, zoals meestal op dit soort dagen, om dit nog even niet te doen. Dat komt later wel als de kinderen op school zijn. Op schooldagen wanneer ik niet hoef te werken, zorg ik eerst dat de kinderen op school zijn en dan heb ik tijd en rust om te ontbijten en me op te maken. Als ik klaar ben loop ik naar de slaapkamers van de kinderen en maak ik één voor één mijn zoons wakker. Soms zijn ze al wakker, maar het gebeurt steeds vaker dat ze nog lekker slapen. Top! Zouden ze nu eindelijk leren om uit te gaan slapen? Dit is, denk ik, ijdele hoop. Die mannen zijn al vanaf dag 1 vroeg wakker…
Wanneer de jongens zijn aangekleed is het tijd voor hun ontbijt, laat ik de hond even uit en zorg ik dat de tassen voor school weer gevuld zijn. Na de laatste aansporingen zijn de mannen klaar met hun ontbijt en kan ik ze naar school brengen. Sinds we hier wonen, heb ik de kinderen vrijwel elke schooldag zelf weg kunnen brengen en op kunnen halen. Dat was best prettig! Daar gaat verandering in komen wanneer ik weer kan werken, tot die tijd kan ik dit blijven doen gelukkig.
De kinderen zijn al redelijk gewend op de nieuwe school en ik laat ze vrolijk achter bij hun juf. Na nog even met de moeder van een klasgenoot te hebben gesproken ga ik weer naar huis. Ik maak mijn ontbijt en neem mijn dag door. Gisteravond heb ik al gekeken welke afspraken ik heb vandaag en ik plan nu wat andere dingen die gedaan moeten worden hier om heen. Vandaag staan de boodschappen op het programma en dus ik mag gaan bedenken wat we deze week gaan eten en welke boodschappen ik mag gaan doen. Iedere week is het weer een puzzel om een lijst te krijgen met dingen waar iedereen lekker aan mee kan eten. Een zoon met een allergie, een tweede zoon die weinig eet en een man die ook niet alles eet maakt het elke keer weer tot een uitdaging. Vaak lukt het wel, maar waar we nu wonen, kunnen we niet alle gerechten eten: twee extra mensen om rekening mee te houden … Uitdaging PLUS! Het lukt wonderwel elke week weer en ook vandaag is het weer gelukt om een leuke lijst te maken, waarbij we nog rekening houden met afspraken en afwezigen of extra eters.
Het is vandaag druk in de supermarkt en op het winkelcentrum. De rijen zijn lang en het kost me meer tijd dan wenselijk om alles van mijn lijst mee te krijgen. Snel naar huis en alles opruimen om daarna gelijk door te rijden naar school om Zoonlief #1 en #2 op te halen voor de lunch.
’s Middags mag ik de Zoons weer naar school brengen en is het tijd voor mijn afspraak. Bij elke afspraak in onze nieuwe woonplaats moet ik weer goed uitzoeken waar ik zijn moet. Het kost me hierdoor iets extra tijd en ik moet me haasten om op tijd te komen. Natuurlijk zit op zo’n moment alles tegen, dus nét op tijd kom ik bij mijn afspraak aan. Daar heb ik echt een grondige hekel aan. Ik wil op tijd zijn, het liefst vijf tot tien minuten te vroeg. Dan heb ik tenminste tijd om die stoplichten tegen te hebben of om in een (kleine) file te belanden. Vandaag heb ik het weer gehaald en mijn afspraak verloopt voorspoedig. Ik red het nog om de Zoons weer uit school te kunnen halen, toch fijn.
Wanneer ik bij zoon #2 sta te wachten, zie ik zijn vrolijke koppie al om de hoek van de deur komen. Vrolijk kletsend met een klasgenootje komt hij naar me toe: mamaaaaaaa mag ik bij Pietje spelen?! (en denk hier even twee van die grote puppy – ogen bij). Prima kind, vandaag kan het. Uiteindelijk ga ik dus alleen met Zoon #1 naar huis, om zo’n 1,5u later weer weg te moeten om Zoon #2 op te halen bij zijn vriendje. Zoektocht in het doolhof van straten in onze wijk: de ene straat loopt naadloos en soms geheel onopvallend over in de ander waarna je je dus suf zoekt naar dat ene huis. Op die momenten ben ik blij met mijn navigatie!
Als ik het huis heb gevonden en Zoon#2 op haal, klets ik nog even met de ouders van zijn vriendje. Zoon#2 heeft een allergie en daar willen ze iets meer over weten. Want, zo zeggen ze, dan kunnen we iets voor hem kopen wat hij hebben mag als hij nog een keer komt spelen. Hoe ontzettend fijn als mensen er op die manier mee om gaan en dus rekening mee willen houden. Voor hem is het soms best lastig dat hij niet zomaar ergens kan gaan eten of spelen, dat moet vrijwel altijd voorbereid zijn. Dit maakt het gewoon ietsjes gemakkelijker!
Het avondeten is voorbij en de Zoons mogen nog even iets voor zichzelf doen. Ze kiezen er dan vaak voor om een spel op hun spelcomputer te spelen, het liefst met elkaar en met ons. Zo lang alles goed gaat (lees: we winnen 😉 )dan is het erg gezellig. Zodra er één van de Zoons dreigt te gaan verliezen, moeten we oppassen. Het spel kan zomaar spontaan worden afgebroken en er volgt dan een heerlijke meltdown, maar vandaag lijkt het goed te gaan! Als het tijd is om te gaan slapen, gaat Zoon#2 rustig mee en als hij in bed ligt, kletsen we nog even over de dag. Dan volgen ook nog de standaard rituelen zoals even kietelen, knuffelen en natuurlijk ook tijdrekken. Het is en blijft een echt kind.
Zoon#1 kijkt nog even naar het Jeugdjournaal, gaat daarna slapen en dan hebben we even tijd voor onszelf. Manlief en ik hebben de luxe dat we tijdelijk ergens wonen met extra huisgenoten, waardoor we gemakkelijk even weg kunnen als de Zoons slapen. We trekken dan ook onze jassen aan en gaan even wandelen. Het wandelen is altijd heerlijk om even samen te kunnen praten en ons hoofd leeg te maken. We lopen een grote ronde door de wijk en we praten over het nieuwe huis, alle opties en hoe we de toekomst zien. Een uur later stappen we het huis weer in en zakken we met een kop thee op de bank.
Weer een dag voorbij.. Een standaard dag met weinig spannends, maar dat hoort ook bij het leven. Een kleine kijk in mijn leven, wellicht is de volgende ‘A Day In The Life’ iets spannender!
