Toen wij in augustus besloten om te gaan verhuizen, leek de kerstvakantie nog heel ver weg. Toch lijkt het, zeker achteraf, ontzettend snel te zijn gegaan. Voor ik het wist waren de laatste werkmaand, werkweek en uiteindelijk mijn laatste werkdag een feit. Voor de kerst hebben we de meest belangrijke zaken al verhuisd naar onze tijdelijke stek en tussen kerst en oud en nieuw de laatste zaken.
Veel sneller dan verwacht brak ook die ‘eerste – nieuwe- school- dag’ aan voor de kinderen. Voor de kerst had ik al een uitspraak gedaan naar de directrice van de school, over hoe het zou gaan na de vakantie. Waar Zoon #1 eerst enorm sceptisch was en eigenlijk niet wilde en Zoon#2 het huis nog net niet door stuiterde van de zin om naar school te gaan, sloeg dit op maandagmorgen compleet om. Vanaf het moment dat we het schoolplein opliepen gedroeg Zoon#1 zich enorm stoer en groot: ik ga naar een nieuwe klas. Zoon#2 klapte volledig dicht, stond heel verdrietig te huilen en brak hiermee ons ouder – hart. Een voordeel aan leerkracht zijn: je weet hoe het op zo’n dag gaat en dat het 9 van de 10 keer zo voorbij is en dat hij vrolijk uit school komt. Dit ging dus precies zoals ik aan de directrice had verteld: gevalletje law of attraction?!
’s Middags haalden we ze weer vrolijk uit school en op woensdag had Zoon#1 al gelijk een speelafspraak te pakken. Top natuurlijk! De eerste week was zo voorbij voor de kinderen, wat heel fijn was. Voor mij iets minder. Ik moest mijn draai zien te vinden in dit huis met allemaal spullen van iemand anders, twee extra huisgenoten (ok … 3 incl. de hond 😉 ) . Ik ben mijn ritme kwijt, mede doordat ik nog geen werk heb. Het is zoeken, maar zo fijn om het zo te kunnen oplossen!
In de tweede week had Zoon#2 een speeldate en blijkbaar hebben deze twee een klik met elkaar en spelen ze onwijs leuk samen. Langzaam begint door te dringen bij de kinderen dat dit niet ‘voor even’ is maar dat dit blijvend is. Toch merk ik aan ze dat ze hun draai goed beginnen te vinden. Het voordeel is dat ze dit huis al kenden, evenals die extra huisgenoten. Ik denk dat dit de overgang naar een nieuwe stad, school en huis iets gemakkelijker maakte.
Manlief begint zijn weg te zoeken in de stad, wil zelf uitzoeken waar hij heen moet en gaat er het liefst zonder navigatie naar toe. Overal waar we rijden is het ‘we zijn nu toch op die en die weg?’ & ‘deze weg gaat naar ….’.
Doordat alles langzaam zijn plek begon te krijgen, kregen we ruimte in ons hoofd én agenda om huizen te gaan bekijken. We wonen nu ergens tijdelijk en dat is heel fijn, maar een nieuw (koop)huis is toch de reden dat we naar de andere kant van het land zijn gegaan.
We hadden al meermalen leuke huizen gezien, maar helaas zijn die aan onze neus voorbij gegaan. Net als rondom onze oude woonplaats, begint het hier ook heel hard te gaan qua huizen. Na een nieuwe zoektocht op onder ander funda vonden we een aantal huizen die we de moeite waard vonden om te gaan bekijken. Op de dag dat we het definitieve (ver)koopcontract van ons ‘oude’ huis hebben ondertekend, gooide ik nogmaals een huis ‘in de groep’, dat al lange tijd in mijn hoofd zat. Om de een of andere reden hebben we steeds besloten om niet te gaan kijken, maar om het uit mijn hoofd te krijgen hebben we toch een afspraak gemaakt.
De volgende ochtend konden we al komen kijken en het huis heeft ons positief verrast. De week erop hebben we samen met onze aankoopmakelaar nog een keer gekeken en hebben we besloten om een bod te doen. Tot onze grote verbazing kregen wij aan het eind van de dag (na wat heen en weer -en) te horen dat het huis van ons was. Wow. Dat ging ineens héél erg hard. Terwijl dit blog online komt, is het bijna in kannen en kruiken. We hebben van alles uitgedacht met betrekking tot het nieuwe huis. Helaas moeten we nog ‘even’ wachten, maar ik denk dat het het wachten waard is!
Onze eerste maand in deze nieuwe stad is goed bevallen. Het is wennen en heel nieuw allemaal, maar langzaam maar zeker wordt dit ons nieuwe ‘normaal’ en kost alles minder energie. En het nieuwe huis? Dat geeft nieuwe energie!
