Vanaf begin november begint het bij de kinderen te kriebelen: ze beginnen over Sinterklaas te praten, liedjes te zingen, vragen stellen over Sinterklaas of de Luisterpiet (hoort hij het als ik niet lief voor jou ben mama???). Op dat moment weet ik: ok.. het gaat beginnen! De decembermaand komt dichterbij. Er komen voorstukjes van Het Sinterklaasjournaal op tv, er komen reclames voorbij met Sint en Piet, een nieuwe Sinterklaasfilm waar reclame voor gemaakt.
Dit jaar viel Sint Maarten op een zaterdag wat betekende dat Sinterklaas niet op 12 november in het land kwam zoals vorig jaar, maar pas op 18 november. He bah, wat naar (hoor je het sarcasme?). De kinderen zaten er klaar voor en we hebben met plezier gekeken naar hoe Sint samen met zijn Pieten (en zijn andere helpers ….) aankwamen in Friesland. De (kartonnen) open haard werd opgezet en natuurlijk moesten we onze schoen zetten. Ze hebben er van genoten!
December, het is een drukke maar ook erg gezellige maand. Het ademt een en al sfeer (op die Pieten discussie na dan), maar toch voelt het deze maand anders dan de andere december maanden die hier aan vooraf zijn gegaan. Na de drukke weken voorafgaand aan Pakjesavond en het vertrek van Sint zet ik normaal een kerstboom in huis om die heerlijke Kerst – sfeer in huis te krijgen. Dit jaar niet: geen kerstboom, geen accessoires, geen frutsels en dingen. Ons leven staat de drie laatste weken van dit jaar in het teken van een operatie van Manlief, afronden op mijn werk, afscheidsfeestjes en verhuizen. Op een deur hangt een aftelkalender tot het moment dat we met elkaar de laatste nacht hier in ons eigen huis slapen. Elke dag wordt er een kruis gezet door de dag die is geweest en worden alle vakjes nog even na geteld. Ja het is echt nog X nachtjes slapen tot we gaan verhuizen.
Als ouder wil je graag dat het goed gaat met je kinderen en kijk jij soms meer op tegen veranderingen dan dat zij doen. Zoon #2 heeft er ogenschijnlijk wel zin in. Het lijkt nog niet helemaal door te dringen dat hij, wanneer hij hier die laatste dag weg gaat, niet meer terug komt in dit huis of zijn school. Hij vraagt af en toe wat er en niet mee gaat naar onze tijdelijke woonplek en wat naar de opslag gaat. Zoon #1 heeft er iets meer moeite mee, hij is natuurlijk ook iets ouder. Hij beseft dat hij zijn vertrouwde huis, straat, school, klas en en vriendjes achter moet laten. Gisteravond vroeg hij me weer over zijn spullen: mag dit wel mee en dat ook? Ja maar, als we gaan verhuizen, waar gaat dit dan heen? Voor de zoveelste keer legde ik rustig uit hoe de komende tijd eruit gaat zien en geef geduldig antwoord op zijn vragen. Als het voor mij al spannend is, terwijl ik het kan bevatten, hoe moet het voor hem dan wel niet zijn?
Bij zoon #1 is het ook te merken aan zijn gedrag. Hij heeft thuis meer boze buien, huilt sneller en is moe. Iets wat ‘normaal’ in december zo vlak voor de kerstvakantie altijd wel gebeurd, maar het is anders. ’s Avonds komt hij wat vaker zijn bed uit en dan wil hij nog wat vragen of knuffelen. Ik zie aan zijn gezicht en in zijn ogen dat zijn hoofd overuren draait. We verhuizen tijdelijk naar een zeer bekende plek, dus hopelijk is het een beetje een zachte landing. Daar staat wél een kerstboom, hangt hun eigen kerstverlichting op hun kamertjes al klaar (verrassing!) en al hun speelgoed, knuffels en kleding gaat mee. De dagen die daarop volgen zullen in het teken staan van alle spulletjes een plekje geven, genieten en samen zijn met familie.
Deze maand, waarin ik zelf ook dingen moet afronden en afsluiten waar ik om geef, merk ik dat ik er meer dan ooit voor mijn gezin moet en wil zijn. Een ieder van ons heeft zijn gedachten over het verlaten van dit huis, het afsluiten, het hele avontuur, het verhuizen. Ik moet er zijn voor vragen, voor een knuffel, voor die schouder om op te huilen als het teveel wordt. Onze kinderen volgen ons deze weg in, onze toekomst tegemoet. Tijd voor nieuwe plannen, nieuwe dromen, een nieuw leven.
December 2017. Gewoon een maand, gewoon december. Maar dan net even anders.
