De afgelopen jaren hebben wij onze portie ‘kinderen die ziek zijn’ wel gehad. Zoon #2 heeft de eerste twee jaar van zijn leven grotendeels ziek doorgebracht. Elke week op een vaste dag werd hij ziek en het consultatiebureau, de huisarts en uiteindelijk de kinderarts gaven niet thuis. Zo frustrerend!
Gelukkig kwamen we er (nadat we een onderzoek geëist hebben) achter dat hij écht ziek was en waar het door kwam. Nu gaat het wat dat betreft echt een stuk beter.. Maar serieus, hoe vervelend is het als je kind ziek is??
Sinds hij zo ziek is geweest zit er een soort angst in mijn lichaam. Ik schiet volledig in de stress als één van de kinderen ziek lijkt te worden. Een aantal weken geleden begon het met zoon #1 die niet wilde eten van zijn favoriete maaltijd en zondag bleek uiteindelijk dat hij een buikvirus te pakken had. Ik hoopte nog dat het de rest van ons gezin zou overslaan, maar niets was minder waar. Ik begon zondagavond, zoon #1 ging maandag nog even door, ’s avonds begon manlief en dinsdag aan het eind van de dag begon zoon #2.
Woensdag waren we alle vier ziek thuis: een unicum. Ik merkte al snel dat zoon #2 echt flink ziek was en het heftiger te pakken had dan wij. ’s Avonds wilde hij gelukkig weer eten dus we dachten dat hij er doorheen zou zijn.
Boy were we wrong!
Een zielig, klein en futloos vogeltje zat op de bank. Niks bleef binnen en uiteindelijk ’s middags bij de huisarts beland. Deze oordeelde dat hij een gemeen buikvirus heeft en dat het hem erger te pakken had dan de rest van het gezin. Dat was wel duidelijk ja!
Werkende ouders onder jullie weten het probleem waar je tegenaan kunt lopen wanneer je kind(eren) ziek is (zijn): opvang. In de baby- en peutertijd mag je ze niet ‘gewoon’ naar het kinderdagverblijf brengen, want ze kunnen anderen kinderen besmetten / aansteken. En ziek naar school, wordt ook niet echt gewaardeerd. Logisch, maar soms wel lastig. Wanneer je kind een keer ziek is, kun je een dag vrij nemen of bijv. een dag zorgverlof opnemen. Maar is je kind regelmatig ziek, zoals bij ons het geval was lange tijd, dan begint je baas toch echt wel te klagen kan ik zeggen.
We probeerden het om – en – om te doen: de ene keer manlief thuis, de andere keer ik. Toen de frequentie letterlijk om de week werd, begonnen onze werkgevers wel wat te protesteren. Begrijpelijk. Maar hoe los je dat op?!?! In ons geval hebben wij geen groot sociaal vangnet in de buurt. Mijn schoonouders werkten beiden en mijn familie woont helaas niet om de hoek. Uit pure frustratie en wanhoop zijn we enkele malen met de zieke (lees: spugende) kinderen naar mijn familie gereden de avond voor ik moest werken, zodat ze bij opa en oma konden zijn en wij konden werken. Een rit van zo’n 1,5u heen en natuurlijk ook weer terug. Waardeloos. Maar he, je moet wat!
De opmerkingen op mijn werk destijds waren niet van de lucht: “paracetamolletje er in en gewoon naar de opvang, merken ze niks van” of “laat gewoon iemand oppassen!”. Stoom kwam dan uit mijn oren, hóe kun je dat zeggen dacht ik dan. Het zijn ten slotte onze kinderen. Wij moeten dus voor ze zorgen.
Groen als ik me voelde, durfde ik er niks van te zeggen tot ik me uiteindelijk zo rot voelde dat ik inderdaad mijn kind met een zetpil naar de opvang had gebracht en dat toen de opmerking van een collega kwam ( ‘ja dat deed ik ook wel eens hoor, gaan ze niet dood van’). Kwaad heb ik mijn spullen heb gepakt en heb gezegd: dit voelt niet goed. Mijn kind is ziek en heeft mij nodig. Ik ga hem ophalen.
Hoewel ik zeer verbaasde en ook een aantal verontwaardigde blikken kreeg, ben ik nog altijd blij dat ik dat gedaan heb. Werk is maar werk, mijn kinderen hebben me nodig wanneer ze ziek zijn. Is het gemakkelijk? Nee. Zoek ik daardoor niet meer naar ‘andere oplossingen’? Zeker nog wel, maar wat niet lukt, lukt niet. Ik kan me niet in onmogelijke bochten wringen…
Zieke kinderen, het is waardeloos. Voor hen nog het meest, voor mij als ouder is het onpraktisch en vervelend, maar zij lijden het meest. Zoeken naar een balans, zoeken naar oplossingen en tegen (on)mogelijkheden aanlopen. Ik kon gelukkig snel weer aan het werk en terwijl zoonlief nog ziek was, werd er voor manlief voor hem gezorgd omdat deze zelf nog ziek was. Dit keer is het allemaal ‘op zijn plek gevallen’. Zieke kinderen, wat geeft het elke keer weer een hoop (kop)zorgen. En wat een opluchting als ze weer streken krijgen!
