Al op de basisschool wordt er aan je gevraagd: wat wil je worden als je later groot bent? Schijnbaar is het nodig dat je vanaf de middelbare school je pad voor de toekomst al volledig hebt uitgestippeld. Ik zelf riep al jaren dat ik juf wilde worden, dus daar zette ik op in. De Havo en daarna naar de PABO en dan de rest van mijn leven voor de klas! Groep 8 zou het zijn, wow dat wilde ik!
Na de CITO toets kwam de schok: ik zou de HAVO niet aan kunnen en de school waar ik me in eerste instantie voor had aangemeld wilde dat ik nog een extra toets deed. Na die toets wilden ze mij geen kans geven op hun school en moest ik mijn pad voor de toekomst al gaan wijzigen. Ik ging naar een andere school, startte op een lager niveau en deed wat ik moest doen. Na de kerstvakantie mocht ik dan toch naar de Havo. Twee jaar lang ging dit prima, maar in het derde jaar ging ik onderuit. Ik voelde me niet op mijn plek op deze school en ook niet in mijn klas. Hoewel de wiskundedocent me de laatste toets meermalen liet maken, bleef ik toch op 0,1 punt zitten. Gefrustreerd fietste ik naar huis en schreeuwde ik tegen mijn ouders dat ik er klaar mee was: ik wilde naar de Mavo en een andere school. ‘Prima. Ga maar regelen’ was de reactie van mijn ouders.
Dat was MIJN keuze. Ik wilde dat en ik deed het niet omdat iemand anders dat wilde. Dus ik ging op zoek naar en vond een andere school en vond er mijn draai. Door mijn keuze om naar een lager niveau te gaan, moest ik een omweg maken via de SPW (opleiding voor sociaal pedagogisch werker) naar de Pabo. Dat was mijn keuze en die voelde op dat moment goed, ondanks dat ik tijdens een economie les een keer dacht: ‘wow ik wil volgens mij totaal iets anders gaan doen’. Deze gedachte had ik weggestopt. Ik wilde toch gewoon juf worden? Iedereen vond dat zo bij mij passen, dat zou dan toch wel zo zijn?
Dus ik ging naar de Pabo, switchte twee keer van hogeschool en haalde vol trots mijn diploma op. Niet veel later had ik mijn eerste baan als juf te pakken. Bij de kleuters in groep 1/2 wel te verstaan: die groep 8 had ik al lang in de ijskast gezet: niet mijn ding. Na een aantal jaren voor de klas werd het me teveel en ik kwam 10 maanden thuis te zitten. Waardeloos voelde ik me. Ik raakte al in paniek als ik het logo van de school zag waar ik werkte. Ik krabbelde op en maakte een keus: ik moest niet zo zeuren. Dit was wat ik altijd wilde, ik moest gewoon doorbijten. Alles waar ik me aan stoorde ‘dat hoort er gewoon bij, niemand heeft het altijd 100% naar zijn zin op het werk’. Ik koos voor wat ik kende en stopte het gevoel van ‘ik doe niet wat ik echt wil’ heel ver weg in een klein doosje en gooide er een zware deken overheen. Ik had ondertussen twee kinderen, een nieuw koophuis en stond voor de keuze voor wat ik wilde voor het volgende schooljaar. Ik koos voor een nieuwe school, nieuwe collega’s en nieuwe kansen. Twee en half jaar werkte ik me een slag in de rondte tot heel sneaky het ver weg gestopte gevoel weer uit zijn doosje kwam gekropen. Ik moest iets anders, dus ik verschoof van de kleuters naar de middenbouw ‘want dat is eigenlijk wat ik altijd wel wilde toch?’. Ik werd in die periode door een soort coach begeleidt op persoonlijk vlak. Ik wilde uitzoeken wie ik was, wat ik wilde. Ik startte met een opleiding omdat ik iets anders wilde gaan doen. Ik werkte 4 dagen, deed een opleiding ernaast en oh ja, ik had ook nog een man, een gezin en een huishouden. Een sociaal leven not so much.
Dit hield ik een paar maanden vol tot ik na een drukke dag ’s avonds huilend op de bank zat en letterlijk zei: ‘IK WIL DIT NIET MEER!’
Op dat moment besloot ik om mijn baan op te zeggen en op zoek te gaan naar datgene dat ik zelf écht graag wilde. Ik stopte met de opleiding waar ik aan begonnen was en schreef me in voor een nieuwe opleiding. De dag na mijn laatste werkdag zat ik weer in schoolbanken. Man, wat voelde dat goed!
Ik heb mijn leven daarmee volledig overhoop gegooid. Ik had een vaste baan, die gaf ik op en ik had niks meer behalve een enorme motivatie om deze keuze tot een goed einde te brengen. De periode van zo’n 1,5 jaar daarop volgend ging door diepe dalen en over hoge bergen. Er zijn momenten geweest dat ik huilend in bed lag en me af vroeg of ik wel de juiste keuze had gemaakt en er waren momenten dat ik zó blij was met mijn gemaakte keus om deze weg te gaan volgen. Zo’n 9 maanden geleden (ongeveer zo’n 10 maanden nadat ik gestopt was met werken en gestart met mijn opleiding) viel er een puzzelstukje: iemand benaderde me voor een (tijdelijke) werkplek. In de maanden die daarop volgden vielen er steeds meer puzzelstukjes en vielen ze langzaam op hun plek. En onlangs viel het allerlaatste puzzelstukje op zijn plek en is het plaatje compleet: een nieuwe baan waar ik me ontzettend op mijn plek voel.
Was mijn keuze eng? Zeker wel. Waren er momenten dat ik dacht: waar ben ik aan begonnen?! Oh zeker, meer dan een paar keer! Heb ik er spijt van dat ik het heb gedaan? Absoluut niet! Ik ben super blij dat ik het gewoon ben gaan doen, omdat het oude werk / wijze van leven niet goed meer voelde. Ik heb mijn hart gevolgd en dat ik vele malen beter dan denken ‘had ik maar …..’. Volg je hart, doe waar jij je goed bij voelt hoe eng het ook is!
